Bir çoğumuz evimizde, bahçemizde ve özllikle benim gibi apartman dairelerinde yaşayanlar balkonlarında , cam kenarlarında küçük saksılar, yoğurt kapları, teneke kutular içinde maydanoz, nane, dereotu, taze soğan, biber, domates gibi yeşillikler, sebzeler yetiştirmeyi, onlarla uğraşmayı sever. Bebekleri gibidir bu yeşillikler. Her sabah kalkılır , saksı dibi su dökülür, solan yapraklar temizlenir.

Eve ani misafir geldiği anda hemencecik kısır yapılmaya karar verilir. Hop ! balkondaki saksılara koşulur, birkaç yaprak nane, maydanoz ve taze soğan koparılır. Kısırın içine malzeme oluverir bu hayat kurtarıcı güzellikler.

Aileden kalma bir alışkanlık. İnsan hayatında ailesinden neyi görürse onu yaparmış derler ya! İşte bende bir saksıya biber fidesi ektim. Evimin güneş alan bir cam kenarına koydum. Güneş ısısından faydalanmalarını hergün bekledim.  Baktım durdum. Nasıl biber olacaklar acaba dedim.

İlk çıktıklarında patlıcan moru renginde ufacık çıktılar. İlk defa bu renk bir biber görmüştüm hayatımda.  Ufacıktılar. Derken biraz büyüdüler. Bir tanesini koparıp yemeğin yanında ağzımı tatlandırsın istedim. Kopardım, kopardım ama ağzımdaki yanma, acı hissini anlatamam. O ne kardeşim…

” Ağzına acı biber sürerim” diye bizleri korkutan büyüklerimizin dediği kadar varmışlar. Acısını gidermeye ne su fayda etti, ne de çiğnenen ekmek. Yarım saat ecel terleri döktüm… Bir acı biber düşkünü olan ben ” tövbe bir daha yemiycem demiycem” .. Acı biber konusunda yola devam..

Derken arkadaşlar bu sabah bir baktım biberlerime. Sadece renkleri farklıydı. Oysaki tatları aynıydı. Dün tek mor rengi olan biberlerim bu sabah bir kökte hayata kırmızı, sarı ve mor rengiyle üç kardeş olarak merhaba diyordu.  

Merhaba biberlerim hayatıma hoş geldiniz.

Bendeniz…